Ο πατριωτισμός δεν είναι κάτι κακό. Απεναντίας ένας πατριώτης ξέρει να εκδηλώνει την αγάπη για την πατρίδα μας και τους ανθρώπους της. Ο υγιής πατριωτισμός οδηγεί σε συμπόρευση τους πολίτες που ζουν σε μια χώρα, οι οποίοι από κοινού πασχίζουν για το δημόσιο συμφέρον και τη συνεχή βελτίωση της ποιότητας ζωής.
Στην Κύπρο βέβαια, όπως και σε διάφορες άλλες χώρες, κάποιοι είναι πολύ πιο πατριώτες από τους υπόλοιπους. Οι υπερπατριώτες στην Κύπρο παλαιότερα ανήκαν σε διάφορα κόμματα αλλά τώρα τελευταία βλέπουμε μια υπερσυγκέντρωση πατριωτών στο ΓΕΛΑΜ, σε σημείο που ο ένας κουτουλλά πάνω στον άλλο. Αναγκαστικά έχουμε και αναπροσαρμογή στο πρωτόκολλο. Στα υπόλοιπα κόμματα τα μέλη προσφωνούνται μεταξύ τους, με το φίλε, συναγωνιστή, σύντροφε, στο ΓΕΛΑΜ έχει επικρατήσει η προσφώνηση «Τράουλλε», ακριβώς γιατί λόγω υπερσυγκέντρωσης η κουτουλιά πάει σύννεφο. Στην ανώτατη ηγεσία του ΓΕΛΑΜ τα πράγματα αλλάζουν αφού έχει επικρατήσει η προσφώνηση σε υπερθετικό βαθμό, οπότε όταν κάποιος απευθυνθεί στον κ. Χρίστου ή στον κ. Γεάδη χρησιμοποιεί το Τραουλλότατε. Στις τάξεις του ΓΕΛΑΜ υπάρχουν και οι καμικάζι ή assassins αν το προτιμάτε, οι οποίοι με βάση πάντα τις ορολογίες του πρωτοκόλλου αποκαλούνται «τραουλλομάσιερα».
Στρατός
Ας περιδιαβάσουμε για λίγο στο DNA του υπερπατριώτη της Κύπρου. Μιλάμε για πάρα πολύ γενναίους ανθρώπους. Μιλάμε για άτομα που είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για την πατρίδα ανά πάσα στιγμή. Δηλώνουν έτοιμοι να πάρουν το ντουφέκι, να κατεβούν εδώ στον Άγιο Δομέτιο και να κάνουν μάνες δίχως γιους και γυναίκες δίχως άντρες. «Για την πατρίδα ρε γαμώτο» όπως έλεγε και η θρυλική Βούλα. Ας ξεκαθαρίσουμε βέβαια για ποια πατρίδα μιλάμε. Για τους σούπερ πατριώτες μια είναι η πατρίδα. Η Ελλάδα και κυρίως ο νομός Αττικής και η Πελοπόννησος. Οι νέες χώρες δεν μετρούν ακόμα. Η Κύπρος στην οποία ζουν, είναι επίσης μια απροσδιόριστη γεωγραφική και πολιτική οντότητα την οποία συνεχίζουν να επεξεργάζονται στον τεράστιο τους εγκέφαλο. Μέχρι να ξεδιαλύνουν τα πράγματα, η Κύπρος είναι τριτοκλασάτη ελληνική επαρχία και πάμε για τα σίγουρα: Ότι έχουμε δηλαδή μια σημαία, έναν εθνικό ύμνο, ότι στις 25 του Μάρτη τρώμε μπακαλιάρο και ότι την Καθαρά Δευτέρα πετάμε χαρταετό, απολαμβάνουμε λαγάνα και καταπίνουμε αμάσητες σουπιές καθιστές.
Η Ελλάδα στα αφτιά ενός φλογερού πατριώτη δεν σημαίνει τίποτε άλλο από ένα και μοναδικό σύνθημα: «Πάμε για πόλεμο» με τον εχθρό να είναι απόλυτα προσδιορισμένος και οιονεί σεξουαλικά κακοποιημένος, του στυλ «Ένα, δύο τρία, γαμ... η Τουρκία».
Παλιότερα οι υπερπατριώτες, είτε ανήκαν στη Χρυσή Ντομ(άτα) στην Ελλάδα, είτε στο ΓΕΛΑΜ στην Κύπρο, ήταν πιο δραστήριοι. Κυκλοφορούσαν στους δρόμους κραδαίνοντας γαλανόλευκα παλούκια με τα οποία σκότωναν στο ξύλο διάφορους μαυριδερούς που θεωρούσαν Τούρκους ή γενικά αλλοδαπούς από τη Μέση Ανατολή.
Στην πορεία, κυρίως στην Κύπρο, ο υπερπατριώτης άλλαξε συνήθειες αφού κανένας δεν επιθυμεί να δει τον εαυτό του στις φυλακές όπως έγινε με τον Μιχαλολιάκο στον Κορυδαλλό. Ο Γελαμίτης σήμερα κάθεται στο σαλόνι του, αριστερά τα τσιπς, δεξιά το τηλεκοντρόλ και ετοιμάζεται να μπει καβάλα στ' άλογό του στην Κωνσταντινούπολη και στην Αγιά Σοφιά.
Το ring tone του κινητού του υπερπατριώτη είναι συνήθως μια εθνική μελωδία. Ο Εθνικός Ύμνος, κάποιο εμβατήριο, κανένα τσάμικο της Κλεφτουριάς, ενώ τώρα τελευταία κάτι πιο πιασάρικο όπως το άσμα «Ναι είμαι Έλληνας» του Νότη Σφακιανάκη.
Πάντα από το σαλόνι του ο υπερπατριώτης μιλάει για την Κόκκινη Μηλιά και τον τελευταίο βασιλιά τον Δωδεκαδάκτυλο, ενώ η γυναίκα του ψήνει τα σουβλάκια του κάτω από την πέργολα που έκτισε παράνομα μετά την απόκτηση του πιστοποιητικού τελικής έγκρισης της οικίας του.
Ο υπερπατριώτης εντοπίζεται γενικά εύκολα, κυρίως στο διαδίκτυο. Είναι αυτός που μοιράζεται ασταμάτητα φωτογραφίες με τον ήλιο της Βεργίνας, με την ελληνική σημαία να κυματίζει στην Ακρόπολη, συνοδευόμενες από φράσεις όπως «Ελλαδάρα ρε!». Είναι αυτός που θα παίζει τρεις φορές τη βδομάδα στα ΜΚΔ που διαθέτει τη σκηνή «This is Sparta» όταν δηλαδή ο βασιλιάς Λεωνίδας κλοτσά και ρίχνει στο πηγάδι δύο ανόητους Πέρσες μαντατοφόρους που ζήτησαν γην και ύδωρ... τρομάρα τους.
Το αγαπημένο χόμπι του σούπερ digital πατριώτη είναι να διοργανώνει «ψηφιακές μάχες» με αγνώστους για την πατρίδα, έναντι ενός ποντικιού και μιας καρέκλας που λερώθηκαν από τα πατατάκια με ξίδι που μασουλάει νυχθημερόν.
Στο γήπεδο ή σε οποιοδήποτε δημόσιο χώρο, η φανέλα της ομάδας του είναι πάντα συνδεδεμένη με την εθνική σημαία - γιατί, ποιος είπε ότι δεν μπορείς να υποστηρίξεις την ομάδα σου και την πατρίδα ταυτόχρονα; Είναι ο μόνος που μπορεί να γίνει «μάρτυρας» και «οπαδός» ταυτόχρονα, χωρίς να χρειαστεί καν να σηκωθεί από τον καναπέ του.
Ας μην μιλήσουμε για ιστορία, διότι όταν αυτός μιλά για τους ήρωές μας και τους αγώνες τους είναι σαν να συμμετέχει και αυτός κόβοντας κεφάλια στην Τριπολιτσά. Η μάχη του δεν διαφέρει πολύ από την υπερπροσπάθεια να καταβροχθίσει 24 πιατάκια με κυπριακούς μεζέδες τραγουδώντας το πότε θα κάνει ξαστεριά... μέχρι να ξεκινήσει κάθε μισή ώρα να πηγαίνει στην τουαλέτα για να ξεφορτωθεί τρεις δωδεκάδες μπίρα.
Τον αγαπάμε
Ό,τι και να πούμε βέβαια στο τέλος της ημέρας, τον υπερπατριώτη τον αγαπάμε. Είναι δυνατόν κάποιος να μην συμπαθεί τα νέα αποκτήματα του ΓΕΛΑΜ, δηλαδή τον Μεσιέ Πελεκάνο και τον Κόντε Χαμπουλλά οι οποίοι συμβάλλουν και αυτοί στη δημιουργία του γιαλαντζή σούπερ Κύπριου πατριώτη ο οποίος ετοιμάζεται να σαρώσει στις βουλευτικές του 2026;
Είμαστε σίγουροι ότι αυτοί, όπως και οι άλλοι ακραιφνείς ματσουκαραίοι του ΓΕΛΑΜ, κρύβουν στην καρδιά τους έναν αδιαμφισβήτητο έρωτα για τη χώρα τους, έστω κι αν είναι φτιαγμένος από meme και στρατηγικές κατσαρόλας. Γι' αυτό είναι και losers για έναν και απλό λόγο: Το καύσιμο με το οποίο οι ωραίοι Έλληνες πορεύτηκαν μέσα από τους αιώνες δεν ήταν ο ακραίος πατριωτισμός. Αυτό που επιβίωσε και για αιώνες επιβιώνει είναι το ελληνικό πνεύμα. Ματσουκαραίους και παλικάρια της φακής έχουν όλοι οι λαοί και τα έθνη. Όχι μόνον οι Έλληνες.
